يازغۇچى:: admin

لالە گۈلگە قىياس ئېكەن سېنىڭ جىلۋەڭ،
يۈرەكلەرگە ئوت ياقىدۇ سېنىڭ كۈلكەڭ،
مەسخۇش قىلار ئادەمنى ئەركە نازىڭ،
گۈل نىگارى، پەرىزاتسەن، ئۇيغۇر قىزى!

ئۇ مىنىڭ گەپلىرىمنى جىم- جىت ئولتۇرۇپ ئاڭلاۋاتاتتى. مەن سۆزۈمنى ئاخىرلاشتۇرۇپ ئۇنىڭ چىرايىغا قارىغان ۋاختىمدا، ئۇنىڭ كۆزلىرىدىن باشقىچە بىر خىل نۇر ،خۇددى سەھەرە پارلىغان قوياشتەك بىر خىل ئوتلۇق نۇرنىڭ چاقناۋاتقانلىغىنى كۆردۈم. شۇ نۇر شۇ تاپتا مىنىڭ يۈرىگۈمگىمۇ تۇتاشقان ئىدى. ئۇنىڭ تىترىگەن لەۋلىرىدىن ئۇنىڭ دىمەكچى بولغان يۈرەك سۆزلىرىنى ھېس قىلدىم. ئۇنىڭ بۇ ھالىتىدىن  ئىچكى دۇنياسىنىڭ شۇ تاپتا قانچىلىك ھاياجان ئىچىدە تۇرىۋاتقانلىغىنى كۆرگىلى بولاتتى.

راھىلە كامال بىر ئۈمىدنى يار قىلىپ دىلغا ، سەبىر ئېلىپ ئايلاردىن يىلغا ، ھەم تولغىنىپ ئايلىنىپ قىلغا ، مەن ئاتامنى ئىزدەيمەن دۇنيا . يولۇمدا قالغان…

مەن بەك ياغلىما گەپلەرنى قىلىشنى بىلمەيمەن،ھەم خالىمايمەن. كۆڭلۈمدە نېمە ئويلىغان بولسام شۇنى دېگەننى ئۆزەمگىمۇ ۋە ئۆزگىگىمۇ قىلىنغان ھۆرمەت، دەپ بىلىمەن. شۇڭا بەزىدە شۇ تۈزلۈگۈمدىن ئاسانلا باشلىقنى ۋە ئاپتورلارنى رەنجىتىپ قويىمەن. بىراق سىزنىڭ رەنجىپ قېلىشىڭىزنى زادىلا خالىمايمەن. ئەگەر راستىنلا رەنجىپ قالسىڭىز مەن ئۆزەمنى خۇددى بىر گۇناھكاردەك ھېس قىلىپ قېلىشىم مۇمكىن. شۇنىڭ ئۈچۈن بولسىمۇ رەنجىپ قالمىغايسىز.

  مەن 22 ياشقا كىرىپ، ئۈنۋىرسىتنى پۈتتۈرگەن يىلى توساتتىن بىرى مىنىڭ قۇياشتەك ھارارەتكە تەشنا  قەلبىمگە ئۈن- تونسىز ھالدا كىرىپ كەلدى. ئۇ قاراشقا شۇنچىلىك ئاددىي بىر ئىنسان ئىدى. ئۇنىڭ قاپ- قارا بۈدرە چاچلىرى ۋە تۇمۇچۇقنىڭ تۇمشۇغىدەك قاملاشقان ئۇچلۇق قاڭشىرى، ھەر دائىم كۈلۈمسىرەپ تۇرىدىغان، ئانچە چوڭ بولمىغان كۆزلىرىدىن چاقناپ تۇرىدىغان كۈچلۈك نۇر ماڭا ئەشۇ مەن تەشنا بولغان قۇياشنىڭ ھارارىتىنى ھېس قىلدۇرغان ئىدى.

  ئايگۈل ئالىم <تامچە>   ۋىجدان دېگەن ئاجايىپ نەرسە، قىيناپ قويدى قىردا ھاياتنى. بۇ يوللارنى قانغا مىلەپ ھەم، قويىۋەتتى قانچە ئىتلارنى .   بىرى كەلدى…

كېچە سېرىم تۆكسەم يۇلتۇزغا،
ئۇ گۇۋاھچى ،بولغانتى مۇڭداش.
سەھەر چىقسام يۇلتۇز يۈتۈپتۇ،
ئۇ قۇياشسز، سر ماڭا دىلداش.