سەھىپە:: Uncategorized

راشىدا ئابدۇسېمەتوۋا ،جاپالىرى خەلقىمنىڭ گويا قورام تاش .ئازاپلىرى چەكتىن ئاشقان ياشلىرى دەرىيا ،زىمىن ياتتى قۇلاق يوپۇپ ، كۆزىنى جۇمۇپ .مۇڭ زارىنى ئاڭلىماستىن پاڭ كەبى گوي…

ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﮪﻪﻗﻘﻰ ﺋﺎﻻﻟﻤﯩﺪﯨﯔ ﮪﯩﭻ،
ﮪﯚﺭﻟﯘﻙ ﻧﻪﺩﻩ، ﺋﻪﺭﻙ ﻧﻪﺩﻩ ﻳﯩﺘﻪﻟﻤﯩﺪﯨﯔ ﮪﯩﭻ.
ﺋﯘﻣﯘﺕ ، ﺋﺎﺭﺯﯗ، ﺋﯩﺴﺘﻪﻛﻠﻪﺭﺩﯨﻦ ﻛﯩﭽﻪﻟﻤﯩﺪﯨﯔ ﮪﯩﭻ،
ﮪﺎﻳﺎﺕ ﻧﯩﻤﻪ، ﻣﺎﻣﺎﺕ ﺳﯩﺮﯨﻦ ﻳﯩﺸﻪﻟﻤﯩﺪﯨﯔ ﮪﯩﭻ.

مەن ئەتكەنچاي،
بېشىمغا ئاپپاق رۇمال ئارتىپ، سەجدىگە باش قويغۇچى.
مەن ئەتكەنچاي
قۇمغا سىڭگەن سۇ كەبى، تەكلىماكانلىقلارنىڭ ھۈجەيرىلىرىگە تولۇق سىڭگۈچى.

گۇلخان چىرايلىق ھەسرىتىمسەن جېنىمدىكى، چۆللەرگە كىرىپ كەتكەن تېنىمدىكى. سېغىنىش ئەڭنى جۇل- جۇل باھار گويا، سېنى دەپ تۇرۇپ قالغان يېنىمدىكى. يۇلتۇزغا ئايلىنىسەن قولۇم يەتمەس، سېنىڭسىز ئاتمىقى…

قوياش ھەر كۈنى شەرىقتىن كۆتۈرۈلۇپ، غەرىپكە پاتسىمۇ، ھەر كۈندىكى قوياشنىڭ كۆتۈرۈلگەن چاغدىكى رەڭگى ۋە شەكلى بىر -بىرىگە ئوخشىمايىتتى. مەن ئۈچۈن ھەر كۈندىكى قوياش ھەر خىل ئوخشىمايدىغان گۈزەل رەڭلەرنى ۋە يىڭىلىقلارنى ئېلىپ كېلەتتى. ھەر كۈندىكى تۇرمۇش ۋە خىزمەتمۇ ئوخشىمايدىغان مەزمۇن ۋە شەكىلدە ئېلىپ بېرىلاتتى. بىراق مەندىكى بىر نەرسە زادىلا ئۆزگەرمەيىتتى. ئۇ بولسىمۇ روزاخۇنغا بولغان سېغىنىش ۋە تەشنالىق ئىدى.